'Nee joh El, Wassenaar is echt veel te ver op de fiets', zei mijn zus van de week tegen me. Maar toch kon ik het niet laten om het een keer te proberen. Fietsend naar het werk is namelijk zo fijn: de zon zien opkomen (hèhè, eindelijk is het mooi weer), de frisse wind door de haren, mijmerend over wat de dag gaat brengen of juist op de terugweg de dag doornemen en reflecteren, heerlijk de spieren losmaken (tja, die bekkenpijn blijft me achtervolgen), en echt wakker de laptop opstarten!
Het was wel echt weer een stuk verder dan de vorige werkplek maar het is te doen, gelukkig!
Van de week postte ik al op LinkedIn dat ik deze week ben gestart bij een nieuwe opdracht: Onderwijsspecialist bij de Schooladviesdienst Wassenaar. Een mooie uitdaging want het is anders dan waar ik normaal mee bezig ben. Gaaf om dit te mogen doen! Maar zoals ik in mijn vorige blog al schreef over het niet kunnen wennen aan afscheid nemen, is ergens beginnen ook weer lastig. En ook dat went niet. Weer nieuwe mensen leren kennen. Andere systemen begrijpen. Vraagstukken als: Wat wordt er van me verwacht? Kan ik dit eigenlijk wel? Is het allemaal goed af te stemmen met thuis? Mag ik in een spijkerbroek?! Maar inmiddels weet ik dat dit ongeveer 2 weken duurt en dat het daarna wel weer eigen wordt. Daarbij voel ik me zeer welkom, wil iedereen me helpen, ligt er een duidelijke overdracht, heb ik al leuke gesprekken mogen voeren met collega's en andere betrokkenen. Ik heb er dan ook het vertrouwen in dat het goed komt. Ik heb er zin in. Zin om mijn rugzak weer te vullen met nieuwe kennis en inzichten!
Reactie plaatsen
Reacties